سپیده سَر زد ، سَرزده . گذاشتمش توی دامنم . از ترس و شُد پر از پرنده . بهتر است بگویم ، شُد پر از چهچه . سپیده سر زد و در مشتم گرفتمش ، گرفتن همانا ، او جان داد . محکم . محکم گرفتمش . سپیده زود ِ زود غروب کرد کف ِ دستانم در ته فنجان ِ قهوه ، عمرش …
ادامه نوشته »![](https://jazirehdarkahkeshan.ir/wp-content/uploads/2015/09/3263930515_40e12f73a7_o.jpg)