رضا کرم رضایی

شال و کلاه کرده بودم بروم جایی ، از بلندگوی محوطه اخبار صبحگاهی با صدای خانم گوینده اش پخش میشد ، خانم گوینده طوری خبر فوت استاد رضا کرم رضایی را اعلام کرد که من فکر کردم حالش خوب شده و از بیمارستان بیرون آمده . . . در تمام ایام عید احوالپرسش بودم و میدانستم که در بیمارستان بستری شده اند . استاد رضا کرم رضایی که اغلب عوام وی را همان پیرمرد کچلی که پشت موتور بهروز وثوقی مینشست و (دایی) اش بود میشناسند  خبر ندارند که استاد که بود . برای تمام کسانی که استاد را نمیشناسند – گرچه خیلی دیر شده – ابتدا پیشنهاد میکنم این جا را مطالعه کنند . نترسند وقتشان گرفته نخواهد شد . سپس از شما تقاضا دارم کتاب فوق العاده ی ایشان را (همان طور که در آخرین مصاحبه شان گفتند بالاخره در آمد ) را بخرند و بخوانند …گاهی بدهند پدربزرگ و مادربزرگانشان هم ورق بزنند و نثر شیوا و شیرینی سخنش را که از زهر شدن و رنجی که در طول زندگی کشید ببینند . کتاب (همه ی دوستان من ) که از نشر ققنوس روانه ی بازار شد از کودکی وی گفته تا اینکه چگونه دکترا گرفت و (استاد) شد . در عکس بالا نمایی از فیلم (نرگس) رخشان بنی اعتماد را میبینیم …اتفاقا وی در آخرین مصاحبه اش گفته بود که فریماه فرجامی هم تئاتر را با او شروع کرد . . . تمام اهالی تئاتر در زود رفتن او مقصرند . . . اگر کتاب را بخوانید خواهید دید که سر هنرمند جماعت چه کم میگذارند و چقدر بهشان نمیرسند . . . تنها چیزی که ازشان میماند روزهای ختم و شاترهایی است که در صورت گریان بازیگران ما فلش میزند .  . . به درد نخور ترین چیزها . . . مشکل مسکن ، بیمه ، بازنشستگی ….چه کسی به این ها رسیدگی باید بکند ؟ تا کی باید در مصاحبه هایی که با این اهالی میشود شاهد ناله ی آنان از این مسائل باشیم . باز به  هنر موسیقی و گردانندگانشان حالی داده اند گرچه سازهای کلاسیک نباید دیده شود و اینا ها اما اهالی تئاتر که از دنیای دیونوسوس و از عشق بیشتری می آیند و نمیبرند احترام ، محبت و آسایش میخواهند . برای سایت ایران تئاتر متاسفم …برای به روز نشدنش و برای انعکاس ندادن این خبر به این مهمی . وی از نخستین کسانی بود که از یونسکو ، آلبی، برشت ،‌ماکس فریش، دورنمات ترجمه کرد … یادش به خیر -فیزیکدان ها – ! . . . هیچ وقت بلد نیستم چگونه  ناراحتی واقعی خودم را نشان دهم . همیشه یا زیاد مینویسم یا بد مینویسم . . . نا گفته هایم بسیار است . امیدوارم تمام کسانی که میتوانستند خیلی خیلی قبل از این قدر ایشان را بدانند و ندانستند به آتش دوزخ گرفتار شوند . تمام کسانی که دست یاری دهنده نداشته اند و همه چیز را فکاهی و طنز دیدند و ارزش هنر را ندانستند . هیچ وقت کسی از خودش پرسید چرا استاد پایش این طور است ؟ چرا کم تر فیلم بازی میکند ؟ کتاب همه ی دوستان من را اگر بخوانید ، میبینید که سر همین پای استاد چه بلاها که نیامده … مثلا در یکی از پیس هایی که اجرا میکردند پایشان آسیب میبیند  قطره قطره روی صحنه خون میچکد اما استاد خم به ابرو نمی آورد و ادامه میدهد چون  ایشان به احترام (صحنه ) و به عشق تئاتر و برای ارزشی که برای کارگردان و تماشاچی میگذاشت و حرمت  این هنر را میدانست نمیخواست کار گروهی را خراب کند . . . نمیخواست از کالبد نقشش خارج شود هرچند که خونش روی صحنه چکید و بعد پزشکی در میان پرده به داد پای ایشان …………

استاد روحت شاد . خیلی متاسفم .