همیشه توی رویاهام این تصویر بود که یه روزی میاد که من و (هیچ کس) توی بارون پشت چراغ عابر پیاده ایستادیم و منتظر اینیم که چراغ سبز شه واز روی سنگ فرش خیس خیابون عبور کنیم و بریم اون طرف خیابون…جمعیت زیادی کنار همند و چتراشون رو بالای سرشون گرفتن… و من هر لحظه کوچیک و کوچیک تر …

میس شانزه لیزه توی دلش گفت 🙁 مجبورم بهش اعتماد کنم…شاید هم راست داره میگه !!! ) بعد آّب دهانش را قورت داد و لپ -جک- را کشید و گفت :” اگه چاخان گفته باشی من میدونم و تو…میدونی که…..اعصاب درست و حسابی ندارم….” جک همین طور که سرش را بالا گرفته بود تا صورت میس شانزه لیزه را ببیند …