ساناز سید اصفهانی میس شانزه لیزه در جزیره ای در کهکشان
سپیده سَر زد ، سَرزده . گذاشتمش توی دامنم . از ترس و شُد پر از پرنده . بهتر است بگویم ، شُد پر از چهچه . سپیده سر زد و در مشتم گرفتمش ، گرفتن همانا ، او جان داد . محکم . محکم گرفتمش . سپیده زود ِ زود غروب کرد کف ِ دستانم در ته فنجان ِ قهوه ، عمرش …
ادامه مطلبسپیده ی نحس
