حضرت والا ( ! )

 والا چه عرض کنم که زبانم از این همه عرض مو در آورد و موهاش سفید شد و کچل شد ! دیدن نمایش حضرت والا برای من میس شانزه لیزه ، خیلی بی رودربایستی و راستی راستی ، اصلا خوشایند نبود . بل لج در آر نیز بود . مدت ها بود در بوق و کرنا ، حضرت والا والا کرده بودند . من به شخصه معتقدم ، تئاتر در این  خاک ، مثل تاریخ ، که به دوره ی پیش از اسلام و بعد از اسلام تقسیم میشود ، – به لحاظ اجرایی – به دوره ی قبل و بعد از شکار روباه تقسیم میشود . خوب میتوانم حسین پاکدل را تصور کنم که بعد از دیدن – شکار روباه – چقدر نشسته و با خودش ضجه زده ، تاریخ را ورق زده تا کاری کند کارستان با این همه دم و دستگاه ! والا به خدا آقای پاکدل ما را نیز در نظر بگیرید . ما خر نیستیم . تقلید خوب است منتها اگر درست انجام شود . به خدا که ما دشمنی و عنادی با کسی نداریم والا به لا ! پرده ی قرمز که باز شد ، دکور را که دیدم کافی بود تا انتهای کار را پیش بینی کنم . علی رفیعی بودن ، کار آسانی نیست .آقای پاکدل شما برای مانیفست خود و اظهار نظر و دوره ی تاریخ خب یک مقاله مینوشتید چرا رفتید سراغ اجرا . در ( حضرت والا ) تمام تلاش شده بود تا عاطفه رضوی در چند نقش بدرخشد . آیا درخشید ؟ آیا با گریم های سنگین روی چهره ی ایشان( که تازه با همت عالی جناب  عبدالله اسکندری نقش بسته بود ) موفق شده بودید ؟ زنی در آن دوره از تاریخ را به درستی حتی به لحاظ بصری نشان دهید ؟ والا ما از ردیف چهارم بیشتر یک مایکل جکسون میدیدم که دارد با زبان و ادای فخری خوروش شیرازی حرف میزند ، میرود و میاید ، منیر و پوران و سرور میشود . منیر شدنش را دوست داشتم … شیطنتش من را یاد دختر پاک و معصومی انداخت که در فیلم نرگس رخشان بنی اعتماد ، ساده ، بازی بی نظیری از خود نشان داد . نرگس را نشان داد . یاد نرگس افتادم و منیر را ، شیطنتش را دوست داشتم که هیچ ربطی به باقی نقش ها نداشت ، با ریتمی افتان و خیزان میرفت پشت پرده و میامد و ما باید از چتری هایش تشخیص میدادیم حالا سرور است یا پوران ! حیفم امد …به نظرم حسین پاکدل یک جاهایی در این نمایش میتوانست بسیار موفق باشد که ان جاها را به پای تقلیدش در دیگر جاها از شکار روباه سوزاند . چرا ؟ تکرار تاریخ حتی تکرار موضوع آغامحمد خان هیچ اشکالی ندارد مسئله ی من خلاقیت است .مشکل من خسته شدنم از میزانسن است . میزانسن ها بوی نادربرهانی مرند در رمولوس کبیر را میداد . بعضی دیالوگ ها را از حاتمی قبلا شنیده بودم . بعضی ها هم خوب بود مال خود پاکدل بود اما خوب در کار خرجش نکرد و حیف کرد حضرت والا را . در هم ریختگی زمان و بی روحی صحنه ، ویلچر ، رنگ های مخمل قرمز و پرده ی دور تا دور سالن را فرا گرفته را دوست نداشتم…. پزشک احمدی ، هه … به بروشور نگاه کردید آقای پاکدل … من از نقش کسی که کور و کر و نابینای دستگاه ان دوره هست و به شکا استعاری در کار به کار ش بردید که هومن خدا دوست بازیش میکرد خوشم آمد ….تکرارش اما ذله ام کرد . نشانه ها بود اما چرا بود ؟ هر چیزی دلیلی دارد . یک جاهایی انگار میشد چشم ها را واقعا ها….. به خدا بست و فقط دیالوگ گوش داد … میشد رادیو شد و از صحنه پرید توی رادیو …داریوش موفق را دوست دارم … اما باز هم نمیدانم چرا یاد شکار افتادم …. کاش از شکار فاصله میگرفتید و به خودتان نزدیک تر میشدید . میشد کار خاصی بشود در مقام حضرت والا …والا بهش گفت اما کار نشده بود . هیاهویی برای هیچ . شعارهایی که میدانیم نصفش الکی است . کوبیدن و سیاه دیدن بدمن های تاریخ کار درستی نیست به کارهای خوبشان هم اشاره میکردید . ببینید میدانید آقای پاکدل شکار چرا موفق بود ؟ چون تا نیمه ی کار مخاطب با آغامحمدخانی که همه ازش بدمان میامد همذات پنداری کردیم … اصلا دوستش داشتیم … فهمیدیم طفلک چقدر بهش ظلم شده … اما این جاست که علی رفیعی در این پیچ خودش را نشان میدهد که نم نم نشان میدهد آغامحمدخان همان مردی شده سرشار از عقده که چشم در میاورد و نزدیکان را هم از خشم بیمار گونه اش بی نصیب نمیگذارد .

خب خنده دار میشود …حتی در این عکس …میزانسن هایی میبینی که چند بار در همجین موضوعاتی این چنین دیده ای . من دوست داشتم تیمور شما روی میز با ان کفش های مسخره به خود نمیپیچید و هذیان نمیگفت و به ان شکل بیرون نمیپرید مثل دیو ! برای کارها و اکت ها باید دلیل داشت . شما با اجرای این کار تحسین من را و احترامم را به علی رفیعی که واقعا رفیع است در مقام دانش بیشتر کردید . ممنون . کاش همین موضوع درست کار میشد و احساسی و بیخودی تبلیغش را نمیکردیم که این طور توی نظرمان بد جلوه گر نکند .همه یک طرف …. منیر یک طرف . از این نظر خسته نباشید .