بابانوئل و رازِ پوست

میس شانزه لیزه ، نیت کرد ، بامدادان نخستین کسی کز دودکشِ ویلای دور از شهر پایین بایید را رازی بگوید که همه عمر پنهانش کرده بود . رو به روی شومینه نشست و چشم بر آتشی که لهیب میکشید دوخت و به فکر رفت . درخت سال نوی سفیدی کنج ِ ویلا خود نمایی میکرد . این درخت ِ کاج زال بود . برگ های سوزنی زبرش سفید بودند . سفید مثل برف  . . . برفی که بیرون ِ کلبه ی دور از شهر زمین را یکسره پوشانده بود و زیر نور ماه میدرخشید . آسمان صاف بود و ستاره ها ثابت و سرپا و سرِجا میدرخشیدند . گمان میکرد این درخت زال بر حال ِ تباه شده اش مرهمی است و بخت و اقبالش را باز میکند . باد زوزه میکشید . میس شانزه لیزه همین طور منتظر بود تا با این باد صدای یورتمه های گوزن های یاغی بسته شده به سورتمه را بشنود . گوزن های با شاخ های پیچیده و خوش بود . . . سورتمه ای پر از سوغاتی از همه ی کسانی که دوستشان داشت . هر سال ، بابا نوئل می آمد . هر سال معلوم نبود این بابا نوئل کیست . . . هر سال بابانوئل بی هیپ حرفی میرفت . بی اینکه حتی حرفی بزند . میس شانزه لیزه که دیگر در کلبه ی خیابان قدیمی اش نبود و به تفریح آمده بود بیرون از شهر حال دیگری داشت . احساس میکرد مکانش عوض شده است اما این حجم غلیظ تنهایی با او همراه است چون سایه .  به لطفِ خوابی که دیده بود ، سال نو را جور دیگری میخواست برگزار کند . پالتو پوست سفیدش را پوشیده بود و دست از لباس سیاه برداشته بود . میخواست شبیه درخت کاج کریسمس اش شود . به درخت چند آب نبات مصنوعی و گوشواره و پارچه ی رنگی وصل کرده بود . برای خود ش زیر آواز زده بود و ویلای قدیمی را آب و جارو کرده بود بلکه بابانوئل را که دید مچش را بگیرد . نقاب از صورتش بردارد . با او حرف بزند . سر از کارش در بیاورد و ببیند این آقا کیست که خوب میداند او هر سال ، کجا میرود . . . خودش را با لباس بابانوئل میپوشاند و کادوهای عجیبی می آورد . توی ویلا یک میز چوبی بود و دو صندلی . یک چراغ حباب دار رویش بود و یک تخت چوبی کنج اتاق . رو به روی تخت ، پنجره ای بود مشبک و ترک خورده که به چسب های مختلف درزهایش را بخیه زده بودند . پرده ی گیپور کهنه ی چرکی به پنجره آویزان بود . میس شانزه لیزه پرده را کنار زده بود تا هر وقت سورتمه آمد ببیندش . روی هیزم ها آویزی بود که بدان یک قابلمه وصل شده بود و آب میجوشید . توی کلبه را بخار گرفته بود و بوی اکالیپتوس میداد . نان چاودار را به چند تکه تقسیم کرده بود ، رویشان آویشن و پنیر مالیده بود و به نوک ِ چنگ های کنار شومینه زده بودشان تا برشته شود . چیزی توی هوا دوید . میس شانزه لیزه بلند شد . این جور حرکت های عجولانه و پروازهای گرسنه ، از آن ِ جغد بود نه پرنده ای دیگر . . . گرمش شد. خبر از سورتمه و بابانوئل نبود . پالتوی سفیدش را در آورد و همان طور ، مثل لحظه ی تولد ، بی هیچ رو پوشی ، رو به روی هیزم های کینه ای ایستاد . آنها از حرص می سوختند و تلالو شان روی پوششِ گوشتِ تن میس ، می رقصید . موهای قرمز بلندش را باز کرد ، نیت کرد حالا که هیچ خبری از هیچ کسی و هیچ جایی نیست خودش را بسوزاند . شاید همه ی جنگل آتش بگرد . مثل خورشید بدرخشد و برف ها آب شود . . . تا آمد که خودش را توی شومینه بیاندازد تکه نانی از چنگک رها شد و افتاد کنار شومینه . میس شانزه لیزه فکر کرد اول همین را بخورد و بعد بمیرد . به محض گاز زدن نان . . . که مثل سنگک سفت شده بود . یکی از دندان هایش شکست . میس شانزه لیزه دندانش را قورت داد و دل درد عجیبی توی معده اش راه افتاد . از شراب روی میز خورد تا دندان تکه شده توی معده اش حل شود .

صدای سورتمه و هیاهوی گوزن های همیشگی آمد . میس شانزه لیزه رفت پشت پنجره اما دید که سورتمه بی بابانوئل دارد برای خودش حرکت می کند  و انگار گیج شده . . . دور خودش میچرخد . . . توی دلش گفت :” نخواستیم رازی بر ملا کنیم ! ” ناگهان صدای هوهو ، که بانگ آشنای جغد بود از توی کلبه بلند شد . جغد توی کلبه ی جنگلی آمده بود ، رو ی درخت نشسته بود و با دو چشم هوشیارش ، نگاهش را دوخته بود به میس شانزه لیزه . آن بیرون سورتمه بدون گوزن داشت دور خودش میچرخید . میس شانزه لیزه که لرز برش داشته بود ، پالتوش را تنش کرد . . . تا آمد آستینش را توی دست کند ، دست گرم و بزرگ تری را حس کرد که توی پالتوی خز سفیدش هست . انگار دستش را توی دست یک آدم دیگر بگذارد . سرش را که چرخاند . پیرمردی با ریش سفید ، درشت جثه ، کلاه قرمزی بر سر ، با لباسی قرمز رو به روی خود دید . ابروهای پر پشت سفید مرد مثل برف بودند . چشمانش دو رنگ بودند . یکی سفید و دیگری سیاه . بوی نان سوخته از توی شومینه بلند شد . میس شانزه لیزه که از ظهور ناگهانی عجیب بابانوئل تعجب کرده بود بی اینکه تلاشی برای پوشیدن پالتو کند . . . پرسید :” کی هستی ؟” بابانوئل خندید . انگار توی حلقش یک دسته پرنده جیغ میزدند . . . دندان دراکولایی بابانوئل پیدا شد . میان دندان های سفید خونِ خشک شده چشم میس را گرفت . فکر کرد باید رازش را بگوید و بعد حتما خواهد مرد . . . فرقی نمیکند یا خودش میمیرد یا این مرد که قطعا بابانوئل نیست او را سر به نیست میکند . میس شانزه لیزه به بابانوئل ترسناک لبخند زد . به جغد روی درخت نگاه کرد و گفت بذار دندونهای خونی قشنگت رو برات بجورم .  دستش را از توی پالتو بیرون آورد و لب های ترک خورده ی بابانوئل را با ناخن های لاک زده اش باز کرد و شروع کرد کرد بوسه کنار و . . . تا که دندان های خونالود با بزاق دهانش یکی شود . پاک شود . بابا نوئل همین طور که میس شانزه لیزه مشغول جوریدن بود تبرش را از خورجینش بیرون آورد .

میس شانزه لیزه که میدانست بابانوئل کمر به قتل او بسته است گفت :” دراکولای عزیزم ، قبل از اینکه کبابم کنی بذار رازمو بهت بگم . . . این نیت من بود . . . اولین کسی که وارد این کلبه بشه باید راز منو بشنوه . . . راز مگو . . . حرفی که هیچ کسی نمیدونه بعد تو گاز گاز و تخت گاز اسلایس م کن و منو بکش !  اما بذار من با این راز نرم توی شیکم تو . . . بشنو .” بابا نوئل خندید . دست میس شانزه لیزه را ول کرد . عقب کشید . رفت پشت صندلی وسط کلبه نشست . یک گیلاس شراب ریخت و بطری شراب را محکم کوبید روی میز . توی دستش تبر میدرخشید . میس شانزه لیزه . یک نخ سیگار روشن کرد . توی اتاق راه رفت و بی اینکه به جغد و بابا نوئل نگاه کند گفت :” ده سال ِ پیش ، عاشق یکی از خون آشام های خیابون شانزه لیزه شده بودم . اون هر شب سر ساعت دوازده از پنجره ی بالای اتاق زیر شیرونی ام میومد تو . . . یه رنده داشت . . . اون گاز نمیگرفت . . . اون مثل بقیه نبود اون پوست منو میکند و با خودش میبرد . هیچ کس نمیدونه این پوستی که روی تن منه ، یه دکورِ . . . واقعی نیست . . . یه پلاستیکه . . . میتونم درش بیارم . . . میتونم پوستم رو بندازم توی شومینه . . . میتونم بشورمش . . . اتوش کنم . . . میتونم دوباره تنم کنم . . . اون خون آشام این پوست رو برای من آورد  و گفت روی گوشت تنم سوارش کنم . . . میدونی اینی که روی گوشت و استخونمه چیه ؟ . . . میخوای با همین سیگار رو روش خاموش کنم ببینی نمیسوزه ؟ . . . این پوست ِ یه مار کمیاب و نادره . . . توی تنم پره زهره . . . کاش تو بابا نوئل مهربونی بودی . . . اگر منو با تبر تیکه تیکه کنی . . . هر قطره ی خونم ، تو رو دود میکنه می فرسته توی هوا . . . زهرش تا مغز استخون تو رو مثل اسید آب میکنه . کاش تو مهربون بودی و برای من یه پوست میاوردی . . . من نمیدونم تو کی هستی اما میخواستم رازم رو بهت بگم . “

بابانوئل که با حیرت میس را نگاه میکرد . شراب را تف کرد روی درخت سال نو و از روی صندلی بلند شد . دندان هایش را با دست کند و دانه دانه زمین انداخت با تبر به جان تیر و تخته های کلبه افتاد  . میس شانزه لیزه هیچ نگفت . داشت میدید که عجب سال نوی ترسناکی دارد تجربه میکند . مطمئن بود که عمرش به پایان رسیده . . . همین طور که همه چیز  زیر تبر بابانوئل تکه تکه می شد ، جغد سفید از بالای درخت سال نو پرواز کرد . با پنجه اش به جان چشمان بابانوئل افتاد و او را کور کرد . میس شانزه لیزه در را باز کرد زد به دل برف . سوار سورتمه ی بی گوزن شد و فقط گفت . . . ” پرواز کن ” سورتمه پر کشید به دل آسمان و میس شانزه لیزه که از این اوج گرفتن توی دلش خالی شد، به خود لرزید و چشم که باز کرد دید توی اتاق زیر شیروانی اش هست . در خانه باز است . . . صدای همهمه ی شادی مردم به گوش می رسید . . . کسی به در تقه زد . . .