رقص روی قبر

آمبیانس : *  اینجا  *

دنیا تکش درازه ، بذار هی بتازه ، بگازه . . . دستی رو بالا نکشه ، بذار تیک آف بزنه ، هی سیلی رو تو صورت مردم بزنه ، هه ! بذار شلاقشو بالا ببره . . . عمرا آبروتو بر باد ببره ، دنیا تکش درازه . . .درخت و ساتور میکنه ، چوب و دسته پارو میکنه ، ریشه اش رو داغون میکنه ، دنیا اینه ، دهن خودش رو سرویس میکنه ، مثل مار دمش رو شکار میکنه ، بچرخ …دستما بگیر و هی چرخ چرخ چرخ … بیا دردها رو پرتش کنیم دور ، چشمامون رو ببندیم و دو دقیقه با این آهنگه ، بالا بریم و بالاتر …روی ابرها … یه تکونی بدیم به دنیا ، بابا زمشتون شد ، پاییزمون که این قدره خراب شد … لااقل زمستون ، بچکه قندیل از توی ناودون … بیخیال سکه س 500 تومنی ، نون های دونه ای 200 تومنی … بیخیال اخبار و جراید … بزن به چاک لولوخرخره … هی منو نترسون … این جا نشستم پشت لپ تاپم … سلاح منه ، هنر و تئاتر ، مبارزمه ، بذار اون یارو توی برنامه ی هفت هی زر بزنه ، کوره ! چشماتو بگیر …ببند … نبین …قبض گاز و برق و آب رو … کور شو … دور شو … اسفند دور خودت بچرخون … روی سنگ قبر پاییز طلایی دودش رو بچرخون … منتظر تولد خورشید باش … شب یلداست و تو خوش باش … گور بابای زمونه … کرده سرطان و مرض و توی هر خونه …یه چیزایی که شده ورد زبونه … گیج میره سرم …گیج … میره سرم … دلم میره …دلم …لم.. لم میدم . . . گیج سر گیجه دستارمو دستش میدم … میرم توی جزیره ام … این جا مردم هایی هستند که حتی دیگه پی بهانه ای برای برکت ها نیستند … این جا نه هندونه معنی میده نه …این جا زندونه که معنی میده …. دستهام بسته اس … خسته اس … نشسته اس دلم … لم داده روی قفسه ی سینه م ، حبسه اون تو ، واسه ابد ، مثل قلب پاییز ، که امشب آزاد شد ، این جا روی سنگ قبر پاییز 1390 سفره ای چیده اند …مردم با هندونه های بی رنگ هی خندیده اند … حافظ رو از تو قبرش بیرون کشیده اند این جا …مردم روی سنگ قبر پاییز 1390 شمع گذاشته اند ، خبر ندارند از بچه های کار ، بچه های بیمارستان علی اصغر ، بچه هایی که نگاهشان خشک شده روی دیوار ، این جا همه دور سفره خوشن ، گرچه به خون هم تشنه ان ، اما خوشن ، بی خبر از دل گرسنه ای که دلش یه پرس چلوکباب میخواد ، این جا کسی دور این سفره خبر از خیالات من توی وزارت محترم ارشاد نداره … دنیایی که حقیقت داره ، اینه ، جای چنگال روی شونه ، لباس های من توی خونه ، درد کرده توی زانو هام لونه ، این جا شب یلداست و همه یاد کیومرث پوراحمدند و نمیدانند دیالوگ های مهم این فیلم چی داره میگه ، درد کیا رو داره میگه ، تف به همه ی این باسن فراخی ها ، آقا فیتله رو روشن کن ، نور بده ، آره خورشید طلوع کن ، طلوع کن ، طلوع … این جا هنوز تکلیف مجرم های هنری مشخص نیست ، تکلیف ادعاهایی که ول میشن مثل باد معده توی روزنامه ها ، این جا مهم نیست … دور همی خوشیم …یلدای هر سال به از پارسال …سرعت نت بالاترو پول توی جیبی بیشتر و … هاه! اینجا همه هنوز اس ام اس میزنند که مبارک باشه … میخوام نباشه …کور شه چشمی که میبینه و خفه میشه ، ظاهر و باطن باش …. زبون دلت ، دل زبونت باشه و دور این سفره، روی سنگ قبر پاییز 1390 این طور کولی وار نپر ، هی تو آهای تو کردی خودتو کر ، قلب طلایی پاییز ، آزاد شد و رفت بالای درختی که تو نمیبینی ، برای همیشه به تاریخ چسبید … تف به این پاییز ، به این هوای ناتمیز ، گیج میره سرهامون ، توی نور ، میزنه نور چشم منو ، عینک آفتابی ، مردمک گشاد ، کلونازپام … من چه خوشبختم امروز …من این زنی که در آستانه ی فصلی سرد به آتیه ی پر درد ، میگریم !این منم نه فروغ. . . . .  گریه هایم همه در رقص ، یه جورهایی در دنس ، خلاصه شده ، توی پرفومنسها خالی شده ، این جا هنر راه مبارزه شده . . . تضمینی هست ؟ سلامتی من ؟ آه این قلب من … دیگه هیچ چیز نیست . . . دور سنگ قبر پاییز چه جشنی گرفته ایم ! ؟ انارهای بی رنگ . . . دلم آغوش بی دغدغه میخواد … یه کوه … تو اون کوه بلندی که سر تا پا غروره…. دلم واروژان رو میخواد …. ترانه های درست و درمون . .. من دلم سازمو میخواد … اه ای شب آرزوها … شب تولد خورشید ….من دلم یه عالمه پول میخواد … میخوام یه گربه رو بخرم … طلسماشو بکنم ….مرزهاشو باز بذارم …خاکش رو بارور کنم …. جشن دیونوسوسی بر پا بکنم … تخت جمشید رو آبادش کنم … یلدام رو یلدا بگیرم و شادی کنم …. دلم میخواد درختهام توی زمستون هندوووونه های قرمز از شاخه هاش بزنه بیرون … ابراش بار دار شه … برف های قلب دار بریزه روی سر و کولمون …. مریضی ها دور شه … چال شه توی کره ی دیگه …. بچه های سرطانی رو بردارم و چرخ چرخ  عباسی بازی کنیم …. سرسره بازی و آدم برفی … دلم میخواد توی هر جا که خواستم برقصم … شادی کنم … کیف کنم به کسی هم ربطی نداره …. این جا جزیره ی منه … حالا پاییز مرد … فصل تولد من … چه زود سه میزان آخر این سال فرا رسید دی و بهمن و اسفند …ختم زمستون … دو روز دیگه ( عیدت مبارک ) ..نمیخوام …. عید من … یلدای من همه شب هاییست که در آن عشق رو آمیختگی و دوست داشتن رو تجربه کردم . دست گرمی که پوست تن رو به اون سپردم …. زیر این آسمون … چوبی که تا ابد فروزان است و گرمای آتشش بر قرار…قرار پیدا کنم یه جایی … آروم بگیرم … این همه تنش … کاش میشد یه کلت بگیرم دستم … همه ی استرس و اضطرابم رو ترور کنم .. . . خداحافظ ای پاییز…پاییز 90 که این طور مظلومانه در غباری از مه ترکت کردیم نفرین بر این چرخش بی رحمانه ی زمین . بدرود پاییز …