میل گنگی به مردن

ساعت چهار صبحه . یادم نیست چند بار قرص هام رو خوردم . برای همین دوباره میرم سراغ جعبه ی قرصها و دو تا دیگه برمیدارم و میندازم بالا . یه نگاه به لیست اسم های موبایلم میندازم . هیچ کدومشون من رو نمیشناسن . گاهی وقتی فیلم های کیمیایی رو میبینم … هر چقدر هم که بهش نقد داشته باشم … یه حس رفاقتی توش موج میزنه …از یه دوستی عجیبی قصه میسازه که مات میمونم که دروغه ؟ ماله فیلمه ؟ یا این آدم ها هستن ؟ توی دوره زمونه ی ما … که فیس بوک و اینترنت و موبایل شده حافظه ی جانبی … دیگه کسی دلش برای کسی تنگ نمیشه … دیگه حسرت دست خط کسی رو میخوری که برات نامه بنویسه … ببوستش … امضاش کنه … دلم برای تلفن سیاه بزرگ پدر پدری م تنگ شده . . . تلفنی که باهاش عاشق شدم و از توی سیم فرفریش حرف های عاشقانه شنیدم و حرف های عاشقانه تحویل دادم . . . دلم برای اون تلفن تنگه که کنارش خیمه میزدم و منتظر میموندم . . . انتظار چیزی که این روزها به لطف تکنولوژی به پایان اومده . . . فاصله ی بین من و تو چند تا عدده . . . هر چی علم بیشتر پیشرفت میکنه آدم ها از هم دور ترند . حالا توی این وانفسا حنجره ی شریف من ذکر درد دل میکنه اونم برای کسایی که لیاقتش رو ندارن . . . بعضی ها فکر میکنند باید قابشون کنن بزننشون به دیوار . . . نمک نشناسن . . . دوستشون ندارم . . . محبت کردن من خالصانه اس برای همین زور عصبانی میشم اگر کسی گاو باشه حتی اگر گوساله باشه عصبانی میشم . . . هر چی به طرف چیزی که میخوام پیش میرم ازم دور تر میشه عین یه خواب . . . دور و برم شده پر از دیوانه های زنجیر پاره کرده ای که وقتی باهاشون حرف میزنم یه دیالوگ نمیتونن بگن که جواب دیالوگ من باشه . نه اینکه بخوام بگم من منحصر به فردم نه . این حرف ها نیست . من دیونه ام . توی درک اجتماع نمیگنجم . زبانم قاصر از ذکر تملق و تشکر نیست اما دستمال ابریشمی نمیگیرم دستم خ.یه های کسی رو ماساژ بدم تا کارم راه بیفته . زحمت کشیدم . . . نمیدونم چند تا قرص خوردم . عصبانیم . نمیدونم چرا توی این مملکت همیشه حق خیلی ها ضایع شده . شاید این به تاریخ ربط نداره …به  ژن و ایرانی بودنمون ربط داره . . . این که همیشه اونی که لیاقت نداره وضعش درام که نمیشه هیچ . . . ادبش که نمیکنن هیچ . . . بهش امتیاز هم میدن . . . زمانی که من دانشجوی نمایش بودم . . . خیلی چیزها باعث میشد یه مشت نفهم به درجه برسن . . . بعدا استاد بشن و بیسوادی و کثافت توی پلاتوها موج بزنه . . . زمان من که دور هم نیست اگر دوست دختر استاد ایکس میشدی نونت توی روغن بود . . . و فکر کن که نشی و از اون استاد بیست بگیری یا فکر کن که توی موقعیت های آن چنانی هزاران نفر سکوی پرتاب تو بشن و تو نع بیاری وسط . . . دوست دارم پوست شیکمت رو غلفتی بکنم . حرفم رو به نامردی و نامرامیه . . . دوست دارم قرص بخورم بمیرم و نبینم که مجله ی هنرمند بی اجازه توی صفحاتش در شماره ی 106 خودش برداشته از وب لاگ من نوشته . . . شاید من اگر میدونستم که بناست نوشته ی من توی مدیوم مجله ! دربیاد یه بار ادیتش میکردم . . . مثلا صاحب امتیاز ها صاحب نظرن و اگر این طوره و من رو میشناسن چطوره که یک ای میل خشک و خالی نمیزنن که خانم میس شانزه لیزه ما نوشته ی شما رو چاپ کردیم . . . وبلاگ بنده احتیاج به تبلیغ که نداره هیچ خودش داره تبلیغ  میکنه . . . چند صباحی که با دنده دو دارم میرم برای دایال آپ بودنمه . . . به زودی مثل سابق میشم گرچه گشتن در دنیای اطلاعات ایران حال آدم رو به هم میزنه . . . دارم میگم دیگه داره سر و صدای یه چیزهایی شنیده میشه . . . زمان قبل از 57 برای دانشجوها حقوق میدادن که میشد زندگی مجردی خوبی رو باهاش اداره کرد در صورتی که الان بلیط اتوبوس ها دو برابر شده . . . خب من توی این گرونی دارم زندگی میکنم . . . دارم مینویسم . . . دارم پول زحمت هام رو نمیگیرم . . .. دارم بابت هنرمند بودن خودم فحش میشنوم . . . حق دارم یه چک بزنم توی وضع اجتماع . . . حالم از کسایی که با کمال راحتی دزدی میکنن جلوشون گرفته نمیشه به هم میخوره . . . دوستی دارم که برای  500 هزار تومن سه ماه داره دادگاه میره که حقش رو بگیره . . . اون وقت ما میشینیم  نگاه میکنیم . به فارسی 1 نگاه میکنیم . به همسان . همسان رو دوست دارم . چون خیلی خوب دینی که داریم رو داره نشون میده . . . دینی که آشوبش . . محدودیت هاش شده قاعده . . . چیزی که باید درست باشه برنامه های تلوزیون بی پول ماست . . . نمیاد پول بده دست جون ها کار کنن بزنن توی پوز این ها از بس خط داریم خط قرمز . . . خط قرمز . . . وقتی دیگه تنهام . . وقتی کسی از بغل من و به حمایت من کار میکنه بعد تف میندازه توی صورتم . . . وقتی کسی ایده میدزده . . . وقتی کسی عشقت رو میدزده واسه یه تخت خواب چنگ میندازه توی صورت دوستش من نمیخوام . . . من این ایران رو این جوری نمیخوام . . . همیشه تهدید و ارعاب نصیب قدرت کلام میشه . . . دوستم دعوتم کرده برم به کشور روسی زبانی که محاله . نیکاگدا . دوست ندارم . میخوام پشت ماشین دراز بکشم . مست شراب باشم . از زجر کشیدن حر نشم . قند بشم تو منو بخوری . میخوام همین طور که ماشین داره میره و من ستاره ها رو میشمرم و تو سرت درد میکنه و صد جور فکر توی کله تو وول میخوره بپری عقب ماشین و منو بغل کنی و سخت ببوسی . میخوام نصف شب باشه . مثل همیشه . میخوام همون طور که تو میخوای برادرم بشی . میخوام تابو بشکنم و میخوام مدئا بشم بچه هام رو قیمه قیمه کنم بدم جیسون بخوره . . . میخوام تابو بشکنم . . . عجغ وجغ . . .هه ! همه ی منت
قدهای آثار بزرگ دنیا که از شترگاو پلنگ و عجغ وجغ حرف میزنه از سورئالیسم و پست مدرنیسم همون آدم های عادی هستن که خمیازه هاشون گوش آدم هایی مثل من رو کر میکنه و بوی غذاهای  آب پزشون حال من رو به هم میزنه . من دلم هیجان میخواد . تجربه . بزک کردن کار من نیست . . . خسته میشم . . . میشکنم از این همه عدم درک . . . از اینکه این قدر تنهام . . . از اینکه همیشه منم که با آینه ها و داستان های قصابی شده م نشسته ام و به خون داستان هام که جاری میشه توی جوی وزارت ارشاد نگاه میکنم . . . خسته میشم که نمیتونم فیلمم رو بسازم . . . از اینکه مثل آدم برخورد میکنی طرفت نمیفهمه . . . از اینکه مثل خودت حرف میزنی باز هم نمیفهمه . . . من اینم . الان  ساعت چهار و سی و پنج اس ام اس میدم که ( بیا بریم الواطی) و این کلمه توی دیکشنری و دنیای من یه چیز دیگه تعریف شده . . . دلم گرفته . . . از آدم های بزک کرده بدم میاد . . . دوست دارم با همین دامن بلند و بلوز بی آستینم که از گردن بهم وصله برم توی خیابون راه برم . . . تا صبح نشه . . . تا صدای هیچ طلوعی رو نشنوم . . .از جمعه ها بیزارم . . . دوست دارم با شب بمون . در شب بمیرم . لذتی که در شب به اوج میرسه . . . دوامی که عشق و خلسه در شب داره در طلوع و روز نیست . میل گنگی به مردن دارم . . . هیچ حوصله ام نیست . خوب نیستم . دوست دارم  بگم Я тебя люблю  عشق من  . دوست دارم هنوز توی پیله ی رویاهای خودم با تو کتک کاری کنم . دوست دارم بهت بگم Je t’aime  و تو  پورزخند بزنی  . . . دوست دارم  بهت بگم به زور به  من بگیSeni seviyorum  ! و من به چروک های تن  تو نگاه کنم و بزنم به چاک . دوست دارم اما همه چیز گذراست و من همانم که خیام گفت  از رنج کشیدن آدمی حر گردد ! قطره چو کشد حبس صدف در گردد . حالا مقایسه شود  حر و در را . برم سیگاری بکشم .

+ با همه ی این احوال میخونم . مینویسم . به زور زنده ام . هیچ عذر و بهانه ای برای  نخوندن … نبودن … ننوشتن …کار نکردن نیست /