شب یلدا

امیدوارم سو ء تفاهم نشه ! من همیشه از مراسم آیینی – سنتی بیزار بودم،  چون هیچ وقت چیزی جز یک نمایش مضحک از اطرافیان ندیدم . گاهی فکر میکنم چرا مراسم هایی مثل عید نوروز ، شب یلدا ، چهار شنبه سوری ، سیزده به در ، تولدها ، عزاداری ها همیشه برای ما ایرانی ها تبدیل به محلی میشه برای اجرای شو و انجام نمایش های غیرمنتظره ، مثلا بنده مخالف صد در صد بازی با اوراق خواجه حافظ شیرازی هستم . چرا باید عده ای که سال تا سال حافظ را در گنجه پنهان کردن  برای رو نمایی و اظهار ایرانی بودن حافظ را روی ترمه انداخته ، بیخودی دور کرسی نشسته و هندونه  بخورند ؟ نه چرا ؟ به نظر من این مراسم که ریشه در رسوم و عادت و آیین  ما از عهد بوق داشته بیشتر دست مایه ی دور هم جمع شدن و مسخره بازی همگان هست تا اجرای اون آیین و مسلک . اصلا کسی که در این ایران زندگی میکنه  و هنوز از (مهر پرستی و تولد میترا ) چیزی نمیدونه خیلی بی جا میکنه میاد مراسم میگیره که تر بزنه به اون آیین . حالا باید دلمون خوش باشه که (ما باید قدر همینش رو هم بدونیم و گرنه ریشه ها نابود میشن ) نه آقا جون !!ریشه ها خیلی وقته که داغون شدن و از بین رفتن !ماها خیلی وقته فراموش کردیم چهارشنبه شوری باید از روی بته بپریم و قاشق زنی کنیم و فال گوش وایسیم الانه مد شده بمب بترکونیم و وسط کوچه برقصیم . این مسخره بازی ها هیچ ربطی به آیین نداره جانم . این ها اداست . همیشه همین ضعف ها بد جور به آدمی مثل من فشار میاره . چرا باید برای دور هم جمع شدن بهانه پیدا کرد ؟ اون دور همیی که آدم براش بخواد بهانه جور کنه به درد لای جرز دیوار هم نمیخوره . اون دوست داشتن نیست . رفع تکلیفه . حالا زمستون اومده ؟ آخی . سلام زمستون . چه زود اومدی ؟ امسال چه بد گذشت . چقد رمرگ و میر داشتیم . چه سال سردی بود . بهار و تابستون و پاییز و زمستونش سرد بود . حالا فصل آخر رو داریم ورق میزنیم . هنوز همون آدم هاییم بی اینکه یه کوچولو عوض شده باشیم .

دلم میخواد برای اینکه عذاب وجدان نگیرم . کرسی رو بذارم و روش هم هندونه و انار و حافظ بذارم و یه شمع روشن کنم و به شمع بگم آهای آقا شمعه بسوز تا من برم شیطونی و بیام . برم بیرون . زیر بارش برف وایسم و یه آهو بدزدم و با خودم بیارم توی کلبه ام . بشینیم کنار شومینه و به صدای ترق ترق سوختن چوب توی شومینه گوش کنیم و من برای آهو هندونه بیارم تعارف کنم و اونم همه رو از دستم میقاپه و میخوره و پوستش رو میندازه توی شومینه . من حافظ باز میکنم یه شعری میاد که دوست ندارم . همه اش آیه یاسه ! حافظ رو میبندم و انار های دون شده رو میخورم و یه سیگار روشن میکنم اون هم از نوع فیلتر پلاس که به قول دوستم یه پا  اکسیژنه . پک های عمیق میزنم و پاهای سردم رو زیر کرسی گرم میبرم . بارش – بر عکسش کن – رو بر میدارم و جرعه جرعه میریزونم توی حلقومم . چشمام چپ میشه و حوصله ی هیچ کاری رو ندارم . آهو میاد کنارم . نگام که میکنه انگار یه جا دیدمش . نکنه راسته که تناسخ وجود داره ؟؟ اتفاقا دیشب داشتم یه بخش های  دیگه ی کتاب جهان هولوگرافیک رو میخوندم . انگار راسته که تناسخ وجود داره خیلی اتفاقی هم داستان میلارپا ی اریک امانوئل اشمیت رو خوندم . اون هم همین نظر رو داره . آره آره من انگار قبلا متولد شدم . جاهایی بودم ….با کسایی بودم که خیلی زیاد دوستشون دارم و میشناسمشون ….مطمئنم که قبلا دیدمشون … اون جاها رو ..اون آدم ها رو …اون عکس ها رو …. اون صداها رو شنیدم ….جذبش شدم … نمیدونم چرا انتخاب کردم توی قالب اینی باشم که الانم ؟!

خودشه من و آهو قبلا همدیگه رو دیدیم ..  انگار اونم من رو میشناسه . حشر و نشر کردن با حیونو ها از بعضی آدم ها – بلا نسبت – خیلی بهتره . آهو رو میگیرم توی بغلم و بهش میگم اگه قراره روی آفتاب رو نبینیم اگه قراره هوا سرد بشه و امشب طولانی ترین شب سال باشه خودم برات خورشید میشم و رازیانه میخورم و برات طلوع میکنم تا تو ببینی که همه ی آدم ها بد نیستن و میشه بین آدم ها و حیون ها عین توی افسانه ها اتصالی به وجود بیاد . عین افسانه های یونان باستان..مثل مینوتار ، مثل سانتور (کنتاوروس) ، مثل پری دریایی خودمون مثل شیر بالدار خودمون و … شاید از من و آهو هم موجود قابل توجهی پیدا بشه . به هر حال شب طولانی سال آدم باید کار به یاد موندنیی انجام بده 🙂