خسرو شکیبایی ما

وقتی دختربچه ی دبیرستانی سرخوش و ملنگی بودم ، به صلاحدید خانواده از رفتن به هنرستان موسیقی سر باز زده و بالاجبار وارد رشته ی ریاضی-فیزیک شدم و برای زدن تو دهنی مناسبی به قوم الظالمینی که  رشته ی (هنر) را -چیزی- برای تنبل ها میدانستند، مخصوصا خوب درس خواندم و معدل چهار سال دبیرستانم در جمع کل نوزده و دو (٠٢/١٩) شد ، با این وجود بر خلاف خر خوان های اطرافم ، من دختری بودم که همچنان در توهمات خود داستان های آب دوغکی مینوشتم ، در این داستان ها مثلا نامزد آینده ام محمدرضا فروتن و برادرم ، پارسا پیروزفر و دایی ام خسرو شکیبایی بود و پدربزرگم عزت لله انتظامی بود . . . خوب میدانم که در جمع بازیگران همه عمو خسرو صدایش میکردند اما او برای من همیشه (دایی ) بود . این داستان ها را علاوه بر درس خواندن مینوشتم و تمرین پیانو و شیطنت های باب سن خودم را هم داشتم . . . هیچ چیزی بهترین شروع پست اولم برای سال ٨٩ نیست جز به پیشواز تولدش رفتن که ٧ فروردین است . خسرو شکیبایی را چند بار دیده بودم ، همان قدر فرروتن و متواضع و مهربان بود که رضای خانه ی سبز ، همان قدر عاشق بود که حمید هامون ، همان قدر شیدا بود که صفای پری . . . جدای از استعداد او تواضعش چیزی بود که امروز در هیچ تنابنده ای دیده نمیشود . در آخرین مصاحبه های تلوزیونی اش گفت بابا این قدر نگوییدمن فارغ التحصیل دانشگاهم  من با کنکور نرفتم دانشگاه هنر من با یک جمعی به بچه های بازیگری شان پیوستم و لی خب از اون ها جلوتر رفتم انگار 🙂 تحصیلاتم دیپلمه . . . اما کسی هست که به او استاد نگه ؟ روزی که فهمیدم (….رفت ) با ناباوری تمام به جای اینکه موبایل خودش را بگیرم یکی از زاغول های بازیگر را گرفتم و گفتم (حقیقت داره ؟) و گوشی رو قطع کردم . . . مراسم تشیع جنازه اش تهران را بند آورد و محبوبیتش همه را سحر کرده بود . همه دوستش داشتیم و داریم . بعد از اینکه مطمئن شدم فوت شده دست و دلم لرزید . هفته ی پیشش با او صحبت کرده بودم …سرش شلوغ بود …میخواستم قرار مصاحبه ای با او بگذارم … میدانستم احوالش خوش نیست برای همین آرزوی مصاحبه با او را به گور خواهم برد . بعد از اطمینان از اینکه او رفته زنگ زدم به خاله م و با گریه گفتم :” دایی مرد ! ) او در راه شمال بود و او هم که من را در این (دایی ) گفتن ها  همراهی میکرد غمگین اما با وقار خداحافظی کرد و سفرش زهر مارش شد . نمیخواهم از دایی آدم مقدسی بسازم چون آدم مقدس قهرمان نیست ، قهرمان کسی است که در دل همه جا داشته باشد . . . بله دایی رفت و صدایش ، فیلم هایش و ژست های ناب خودش باقی ماند ، چیزی که نه پرویز پرستویی دارد نه رضاخان کیانیان نه هم نسلانش . برای اینکه یک بار دیگر صدای سحر انگیزش دلمان را بنوازد حتما این جا را کلیک کنید .

خسرو شکیبایی را در این جا با هم مرور میکنیم . سرتاسر زندگی قصه مضحکی است که آدم ها را با چنگال خونینش از هم میگیرد ، دایی خیلی زود رفتی ، عجله داشتی ؟ چی؟ کورس گذاشته بودی ؟ اون روز که خبر رفتنت را شنیدم ، باورم نمیشد ، آمدم دم در خانه ات ، دایی … همه ی همسایه هاتون اومده بودن بیرون …همه هاج و واج بودند . . . تو مثل فردین نبودی . . . تو دایی همیشه عاشق ما بودی ، اتودهایی که برای شخصیت (هامون) توی بلواز کشاورز زدی تا او را جان ببخشی … اضافاتی که به نام مهرجویی تمام شد ، تو اولین کسی بودی که بعد از انقلاب فریاد زد که  :” این زن حقه منه عشقه منه طلاق نمیدم ” با اون شونه های همیشه پهنت . . . با اون سیبیلهای از بنا گوش دررفته ات در  روزی روزگاری . . . چه کسی میتوانست تو را دوست نداشته باشد . تو برای من هیچ وقت نمیمیری گرچه تجسم فیزیک تو در کنارم جزو توهماتم هم نمیگنجد اما تو بیشتز از هر پرویزپرستویی ، هر رضا کیانیانی در یاد و دلم هستی . دایی . . . پیشاپیش تولدت را تبریک میگویم . 7 هم که خودش به خودی خود عددی است مقدس . . . دایی تولدت مبارک . تو همیشه در قلب مایی . به یمن مهربانی ات مطلع 89 م را در این جزیره آغاز کردم و پیشاپیش تولدت را تبریک میگویم . 

میس شانزه لیزه