ساناز سید اصفهانی میس شانزه لیزه در جزیره ای در کهکشان
تقدیرِ الابختکی ، بتاز !
عروسک ِ اسباب بازی ، یه سر ِجداست توی دل ِ باغچه ، یه تَنش جداست لعنتی !
تقدیرِ الابختکی ، بتاز !
خیالی نیست ، کوه به کوه برسه ، بازم جای ما خالی نیست که نیست .
تو بتاز ، تقدیر الابختکی !
من جام توی قاب ، ماه هاست خالیه
تو بتاز ، ای چرتکی دیوونه ، تُنگ شکسته و مُرده ماهیه داره که هی جون میده . . .
من با تو میبازم ، بازی رو
میبازم ، به تازِت توی چرخ ِ دیوونه ! میمونم تِه کمد ى کهنه که هعی! عینهو یه زندونه
تقدیر الابختکی ، بتاز !
ماه و ساعت و ثانیه ، به تو باختن همه قافیه
به سازم نناز که بی سوزه به تاختت بساز که پُر از گاز و جازه !
تقویم و خاطره و برگای خشک ، مچاله مچاله ته چاه ِ دنده هامه . . . تو بتاز !
من جام توی قاب ِ عکس ، خالیه خالیه
توی تَرک ِ آیینه ، یا توی ترکِ دلِ دیوونه ، جدایی ها برام یه بازیه ، این شکافا همه برام اسباب بازیه ، من خود ِ زخمم ، ته ِ طلسم و اخمم
ای قطعه ی ناتموم بتاز !
هی
تقدیر ِ لعنتی ،یک گام به پیش ، دو گام به پَس !
بازی همون کلاغ پره و بس ! اِی . . . .نه عید !
یک گام به پیش ، صد گام به پَس ، تو بتاز ! . . .هووم . . .
یادگاری از من ، همیشه شده نه (گاهی) و (یه روزی) ، توی جوبِ فراموشی ، تو بتاز !
آخ
کلاغ پر ، زشتی و سال ِ کهنه پَر ، مردا و نامردا همه پر ، منم اون وسط مستا پَر پَر
یک گام به پیش ، دو گام به پَس !
چرا هی میگیره این نَفَس ؟ ؟ ؟ بگو چرا . . .
تقدیر الابختکی ، تو بتاز و بِگاز ! اوهوم . . .
تمومه وقتم ، برای ادا اطفارهای ناناز
من میزان ِ سکوتم ، میون ِ قاب های خنده ، جای منو کاغذ مقوایی گرفته ، آخه من از سنگم . تو بتاز!
چرخ چرخ عباسی ، خدا منو نندازی !
از ناف ِ زنه با داد زدم به چاک . . . میون این همه بیداد و یه هو افتادم توی خاک
تو بتاز !
حالا دیگه کارم تمومه ، ای تقدیر ِ لعنتی ، همه اش تقصیر ِ چشمای حسودِ
فندک ِ بی گاز و کبریت های سوخته ، یاد و خاطره ی تَن و حریر ِ به تَن دوخته
ای الابختکی نکبتی ، زیرِ چرخ های خیاطی
درد دارم از سوزنت ، روزها م کبود و سیاه ِ ست ِ سِت
رنگِ قاب ِ عکسم ، که مقواش گرفته جامو از دستم ، اَه شِت !
یک گام جلو ، به پس چقدر ؟ نکنی قاطی ؟
نَفَس تا خود ِ حبس از دَم چقدر ؟؟ تو بتاز !
کی میکنه این همه ناز ! ؟ میخ ِ من نشو ، هو ی
مثه قبلا چرخ بزن . . . آهان
منو از لای عشق های صورتیت خط بزن
سهم من همین تمومه ، یه قاب خالی از لبخندهای دیونه
دِ بتاز دنیای دیونه !
چرخ چرخ عباسی ، خدا منو نندازی
خونم توی جوبه ، دستم روی جاده میمونه زیر هزار چرخ ِ خنده ی کادیلاک و پونتیاک
تیک تاک ، ساعت ِ دیونه ، تاک تیک ، روزمرگی همینه
شن بریز ، ساعت ِ شن ریز ؛ ریز ریز و تیز تیز . . . آهان . . همینه . . . دِ بتاز !
هر کاری کنی سهم ِ من از قصه ، همون تمومه . یک جوری حُسن ِ ختاممونه . . . خودشه . د ِبتاز !
نقطه ، آخر ِ قصه است .
پرِ سیاه ِ کلاغ ، اسم ِ منه از دستش در رفته س !
نقطه ی آخر ، کَل کَل ِ چنگال ِ تو و روح ِ من ِ سگ پدر
دست من وسط یه جاده میمونه ، میون ریسه ی خنده ی لاستیک ِ کادیلاک و پونتیاک
بگاز ! بتاز ! تازه اوله قصه همینه ، از همون تموم ، که ناتمومه !
خون ِ من توی جوبِ ، روح من یک گام به پیش دو گام به پَس
مُرده از بس افتاده از نفس
تقدیر الابختکی بتاز !
روی حقه بازا رو ؟ هاه ! سنگ پای قزوینه !
از سرطان تا کینه ، نخ باریک ِ حریره
از اسید و گرونی ، ورم کرده لایک هامون ، تو خیلی میزونی !
بتاز ! هنوز ورم نکرده قسطای بانک ات و تو نمیدونی ، همین حالو فعلا مهمونی
ای تقدیر الابختکی ! خواب منو نمیبره ، پرِ کلاغ پرو یادم میاره
بتاز ! . . . بتاز ! . . . تقدیر لعنتی ! آهنگ ِ الابختکی به خودت بیخودی نناز
نیش مار ِ مار پله
دیوارهای نقاشی بچگی ، ریسه ریسه تمومه
خاطره بسوز ، تا روشنی چهل کهکشون رااااهه
تا گذر از صد اتوبان و توحید و انقلاب و تجریش ، دلم دیگه شده ریش ریش تو بتاز
کوکِ کادیلاک و پونتیاک کوکِ ، کیف ِ ما هیچ ، ناکوک ِ
جای ما ، حضرت ِ مقوا
جای ما ، عشقای مبتلا
باشه
نقره ایم و بدلی ، پتیاره ها مطلا و اندر صفا ! زکی !
ای تقدیر الابختکی ، تو بتاز !
دست من روی جاده وِله
مَردم چه میکنن !؟! هلهله … هه !
میشنوم ، میگن سیزده به دره
سال دیگه خونه ی شوهره !
بتاز ، من میسوزم و چنگالِ تو تنم رو پر میکنه از گاز
پُرشده ، اتاق کورر ازز نور شده ، پر ، گاز شده ، اتاق اتفاق شده
گاز میزنه ساز ! مثل مه میزنه به تنم پر رو شده
تیغ با رگ ، اونم با من ِ سیب زمینی بی رگ ، افتاده دَر
خرگردن ِ رگ ِ من ، مُچم وا شده تو جاده . . . وای بر من
کاغذ های خاطره و مچاله ، باز شده
ای تقدیر لعنتی ! جاده ی ناتموم
این تن فقط یه بار عاشق شده
ای باد بسوز ، چرخ ِ هنوز ، بیفت توی یه دست انداز
کمی هم با حال ِ ما بساز .
من نقطه ی پایان . اصا من همه چی تمام . صد گام به پیش و هزار تاش به عقب
فقط گَرد ، عقب گرد ، عقب گرد . . . یک پا جلو یک پا بالا . . .تا خود ِ زنگ
خاطره ی منه ، زده زنگ . . . چسبیده بهم مثه خرچنگ
نه نیست ذهن ِ تو منگ ، من کاغذِ مقوایی ام و تو یه اصل و ناب
اصا تو پر آب و تاب
من یه پوچ ِ هیچ بزو کنار باد بیاد
صدای کوه و چرخ ماشین بیاد
من اصا یه قلابی و تو یه صید ِ همیشگی
برنده تو و بازنده من . بذار من بپرم ! تو بتاز ! ای چرخ ِ لعنتی
ای تقدیر الابختکی !
بتاز !
_ _ _
یک نوشته ی بیخورد از رهگذری در جزیره در کهکشان
