بچه

 

بچه . چرا بچه ؟ بچه ، میخ محکم و به درد به خوری برای تداوم زندگی زناشویی میابشد . بچه ؟ بله ، در واقع داشتن یک بچه ، طنابی است که به گردن شوهر انداخته میشود تا دیگر خیانت نکند . بچه ؟ البته که بچه ، بچه مرد خانواده را سر به راه و سر به زیر و سرکار برو میکند . بچه ؟ چرا هی میپرسی بله که بچه ، در واقع بچه به همه ی نزاع ها پایان میبخشد و حکم یک ماشین عروس دوم برای یک زندگی رو به وا رفتگی را دارد ، دقیقا بچه . بچه ؟ بله دیگر بچه ، بچه بنیاد و بنیان خانواده را حفظ کرده و باعث میشود که همه چیز ردیف شود . بچه ؟ بله بچه ، شیرینی زندگی است . بچه ؟ بله ، در واقع هر صدای ونگ ونگش مثل دولاچنگ های موسیقی باروک حساب شده است و هر چند فالش باشد در حین زار نالیدن و ضجه و زنجه موره ی آن میتوان عاشقانه به چشمان شوهر نگاه کرد و منتظر شنیدن :” دوستت دارم عیال ! ” بود . بچه ؟!! بله دیگر بچه ، خود بچه باعث میشود گه گاه مثل کاتالیزور ، حین جنگ های جهانی سوم و چهارم در خانواده ، حرف مادر را به پدر برساند و دوری را وصل  و از هر فسخی جلوگیری کند و در واقع طبیعت را حفظ نماید . نه ! بچه ؟ بله ، بچه ، در واقع ، هر چقدر هم که پوشک بخواهد اما یک روز عضای زندگی و دست سوم پیری آدمی میشود . بچه !!! ؟؟؟؟ بله دیگر ، بچه . بچه یک جور پیک است ، هنگام قهرها و عدم اعلام آتش بس برای اولیا ، نشانه ها را با خود حمل میکند . به پدر میگوید و به مادر از او و برعکس . بچه ؟ بله بله بچه ، در واقع او در آینده خودش ازدواج میکند و بچه اش هم ما را خوشحال و نوه که مغز بادام است باز هم باعث میشود شوهر آدم خیانت نکند . بچه ؟ بله بچه باعث میشود زندگی نظم پیدا کرده و جلوی دوست دختر های شوهر همانند سد عمل میکند . یک جور پیشگیری است . 

عجب ! پس بچه دار نمیشویم که بچه را بخاطر خودش ، دنیای خودش دوست بداریم . این روزها بچه دار میشوند به خیال باطل ، متاسفانه ، زرت و زورت میزایند و زنگوله ی پای تابوت تا مبادا معامله ی آقای خانواده سراغ خانم دوم و سوم و چهارم نرود . یعنی خود بچه که در واقع مستقل است و به قول خدا ، در حکم ملک و اموال خانواده را ندارد از قبل از به دنیا آمدنش برای او جایگاه تامین و معین کرده اند . متاسفم . برای این چیزهاست که همه ی زندگی ها میپاچد و بچه مثل بادکنکی توی دست مادر خانواده ی متلاشی یا پدر ، باد کرده یک روز هم با سوزن اجتماع بامب میترکد . من هیچ وقت دوست نداشتم مادر شدن را تجربه کنم . هیچ وقت . من یک پرورشگاهی ام . 

 

*در ادامه ی مطلب به قسمتی از داستان (آرمیتا) از کتاب خیال بازی ، توجه شما را جلب میکنم . *

 

–                    الو؟!!!ببخشید میترا خانم؟!!!

–                    بله….بفرمایید؟

–                    به به….شما همشیره آرمیتا خانمید؟

–                    چی؟

–                    همشیره آرمیتا خانم…میگم شما همشیره ی آرمیتا خانم هستید دیگه…

–                    مودب باش آقا.

–                    بله؟

–                    بلا.

–                    هستن؟

–                    کی؟

–                    آرمیتا خانم…ای بابا…عجب گرفتاری شدیم ها…

–                    آقای گرفتار زود حرفتو بزن کار داریم کلی.

–                    با خودشون حرف می زنم.

–          چه دل و جیگری….به به آقای قهرمان…جنابعالی هنوز خودتو معرفی نکردی؟بعدم می خوای با خودش حرف بزنی؟

–                    شمام هنوز نگفتی آبجی این آرمیتا خانمی یا نه…ای کشتی منو…

–                    مگه تو مفتش اعظمی که بایس بهت جواب  پس داد.

–                    ببین خانم کیفش دست من جا مونده.

–                    کیف؟خوب به من چه…به تو چه…

–                    نذار دهنمو باز کنم ها حاج خانم.

–                    اون دهن گاله ات رو باز نکن ببینم…اصلا گور بابای تو و آرمیتا به من چه به تو چه؟

–                    شما منو میشناسی ها…خودم عکستو دیدم.

–                    ای ناقلا…کدومشو…عکس رگ و ریشه دندونمو یا سونوگرافی  بچمو…!

–                    هستن؟تو رو خدا این گوشی رو بدین بهش من هزار تا کار و گرفتاری دارم.

–                    نداریم.

–                    مگه شما میترا خانم نیستید؟

–                    منظور؟ …خوب که چی؟… اصلا به تو چه باقالی.!..

–          یعنی منو دس انداخته این دختر…!من این کیفو میدم به کلانتری…بهشونم بگید دیگه دور و بر خونه من هم آفتابی نشه فهمیدی؟

–                    حرف هات مفت چرته…

–                    پس خدافظ.

–          نه وای سا…گل باقالی…آرمیتا این جاس اما نمی خواهد باهات حرف بزنه…میگه بهت بگم ببخشید که غالت گذاشته…حالا غالت گذاشته گربه نره  ؟

–                    عجب!!!

–                    سر کارت گذاشته؟

–                    این گوشیو بدش بهش ببینم.

–                    نمی خواد حرف بزنه…زبونشو موشه خورده.

–                    یعنی چی؟

–                    پیچ پیچی…اگه می دونستم این قدر شکری خودم صیدت می کردم کوسه ماهی…

–                    گوش کن دختر این قائله رو ختم کن…من آدم زرنگیم ها…

–                    زرنگ تو نیستی زرنگ نوشابه است که ازش لب می گیرن…

–                    دهه…پس سر ناسازگاری داری با ما؟

–                    نترس شمام یه تونبون قرمز پیش خدا داری…دست و پاتو گم نکن ما اون قدرام زور نداریم.

–                    حرف بشنو میترا خانم…زیر این آفتاب وایسادم هزار جور کار و گرفتاری دارم…

–                    بله…بله…خبر دارم..مردم چقدر مشتاق دیدار شما هستن…

–                    بالا غیرتن گوشی  رو بده بهش…این جوری می خواس زنم شه.

–                    آخه از ذوق تو پوست نمی گنجه میگه خجالت میکشه…

–                    شما زیر لفظی می خوای انگار ها ؟

–                    آخ چه جووورم!!!

–                    ما رو سر کار نذار گوشی رو بده بهش وگرنه من میدونم واون آقا بردیا.

–          بردیا…میترا…آرمیتا…این ها کین دیگه آقا جون…خدا روزیتو جای دیگه ای حواله کنه…میترا نداریم ما…آرمیتا کیلویی چند؟

–                    برو من رو رنگ نکن اگه میترا ندارین پس از کجا فهمیدی امروز با من قرار گذاشته هان؟

–                    از رو حس ششمم…قویتر از مال شماست.

–          زبونت عین نیش عقربه…خدا به داده اونی برسه که می خواد تو رو بگیره…بدبخته…خدا بیامرزه…باید صبر ایوب داشته باشه…بتونه از پست براد.

 

–                    نترس قربونت بشم…خدا بلده خودش در و تخته رو بهم جور کنه…

 

–                    میترا خانم حالا اون گوشی رو اگه نمی دی من هم قطع کنم.

 

–                    ننال بابا…دو دقه صبر کن….——الو چیه؟

 

–                    آرمیتا خانم…چقد ر ناز داری!!عجب مادرفولادزرهیه این همشیره ات.

 

–                    شما؟

 

–                    من؟

 

–                    به جا نمی آرم.

 

–                    منم دیگه..(ج)…ای بابا مثل اینکه حسابی قاطی کردی ها…کجا ما رو گذاشتی کاشتی رفتی؟

 

–          کی؟من امروز پا از خونه بیرون نذاشتم !تلفن خونه میترا رو از کجا آوردی؟کی بهت گفت زنگ بزنی این جا…اجنه؟!

 

–                    حالا ببین چه بلایی سرت میارم..ما رو سر کار میذاری؟

 

–                    ما ؟جنابعالی چند نفری مگه؟آفتاب لب بوم!

 

–                    حالا نیگاه کن…اومدی با ما لاف دوستی زدی چاخانی!!!…فکر کردی من کیم؟

 

–          خواستم ببینم مردی ؟ میای سر قرار؟ که دیدم اومدی….آفرین شیر مادرت حلال…راستی فردا پس فردا یه سر با میترا میایم اون جا …آلونکت…کیفه موند دست شما دیگه نه؟

 

–                    این پنبه رو از تو اون گوشاتون در بیارین که دیگه در رو روتون باز کنیم.

 

–          چرا هی کنیم…کنیم ..میکنی…یک نفرم به زوری (ج)جان…زیادی داره روت زیاد میشه…من که پای وعده وعیدام هستم…خواستم ببینم نازم خریدار داره یا نه؟دیدم که نه…

 

–                    ا؟…چرا نداره…تو این ذل گرما سه ساعته دارم ناز اون میترا خانم رو میکشم که این لا مسب رو بده دستت…

 

–                    میگم خفه نشی…میگن لقمه ی بزرگ گلو رو پاره میکنه.

 

–          من سوادم قد نمیده چی میگی…مشروبینا خوردی باز؟…بازم قرص مرص خوردی … به من راستشو بگو ها من مثل دکتر می مونم. ما رو انداختی تو دردسر؟

 

–          نمی افتی تو دردسر…گفتم که دور بردیا رو قلم کشیدم یه ضربدرم روش…خودت گفتی امتحانت کنم…ببینم مردم چه جور آدمیه…مگه نگفتی؟

 

–                    فردا میای؟

 

–                    نه پس فردا…

 

–                    با اون میترا خانم نیای ها…

 

–                    چرا؟

 

–          زبونش تلخه میاد دعوا معوا را ه میندازه کار مارم کساد میکنه…شما رو م بهم میریزه…وضعیتو نمی فهمه…عینهو آدمی که تازه چشاشو باز کردن میمونه…دیدی میگفتم دشمنت تو خونه ات کمین کرده…حسادت از سر تا کولش میریزه…

 

–                    خوب بیراه نمیگی. اما از قدیم گفتن آدم مار خونگی رو نمیکشه…حالا …به خاطر من بذار بیاد.کارش گیره.

 

–                    حالا چون می گی…هی اصرار میکنی چی بگم…باشه…بیاد یه دستی به دمش بکشم.

 

–                    یه وقت…

 

–                    یه وقت چی…بگو…؟

 

–                    میگم…

 

–                    آهان گرفتم…جلوش رو نکنم که چی گفتی؟

 

–                    نه.

 

–                    نه پس چی؟…

 

–                    در اون کیف رو باز نکنی ها…

 

–                    حالا من رو چی چی فرض کردی؟!!! میگم جای شکرش باقیه که ما رو قاتلی جنایت کاری چیزی نگرفتی….!!!

 

–                     

 

–                    به خاطر خودت گفتم.به خاطر اینکه خوب اگه بدونی توش چیه…

 

–                    حالا توش چیه آرمیتا خانم؟خمیر بازیه…اسباب بازیه….؟عروسکه؟

 

–                    نه…نه…نمیخواهم بترسونمتون…اممما

 

–                    ها…فهمیدم…بیست سوالیه؟

 

–                    نه. نه.میترسم..

 

–                    ترس؟ ترس که  برادر مرگه…منم که رستم دستان.

 

–          میدونم شما مرد شجاعی هستین…ولی…امین و امانت دارم باشید تو رو خدا اونو یه جا قایمش کنید…الان؟الان کجایید؟

 

–                    وسط بر و بیابونم…کجا می خوای باشم دور و بر اون جا که همدیگه رو قرار گذاشتیمم.

 

–                    زود باشید برید..مبادا پلیس یا کسی بهتون شک کنه.

 

–                    دود از کنده بلند میشه. همچین با گوشت کوب می کوبونم تو سرشون که نفهمن چی چی میخواستن ازم.

 

–                    این روزا مثل مور و ملخ ریختم اون جا.

 

–                    خوب ریخته باشن…ببینم..مواد توشه؟

 

–                    مواد؟منظورتون مواد منفجره است؟

 

–          مصیبتی هستی آرمیتا خانم ها…چی میگی…بیا. پس فردا بیا.موبایلم رو که داری که…نترس خیالت راحت در کیفتو باز نمی کنم…من برم…پختم از گرما.

 

–                    مطمئن باشم؟

 

–                    خاطر جمع.من چی؟من هم مطمئن باشم؟

 

–          اوهوم…من تو دامت افتادم…بد جوری خاطر خواهت شدم…همون دفعه دومی که بهم گفتی(جانم)…دلم هوری ریخت پایین…اومدم به میتراهم گفتم…بهم گفت-تو کی بودی که با یه   جانم   خاطر خواه شدی-کلی خندید…

 

–                    پس بردیا چی؟

 

–                    بردیا ؟

 

–                    همون خدابیامرز که قلاب انداختم گرفتمش…پدر ما رو سرش در آوردی.

 

–                    به درک…بره گم شه.

 

–                    فردا بیا آرمیتا…بیا زود تر کار و تموم کنیم….