ای بیهوشی، جاودانه باش !

آمبیانس ((( اینجا )))

آمبیانس رو گوش کنید . 

ای استخوان ها که زیر سنگ لحدید و زیر لگدید و زیر برف سردید و توی آفتاب تف دیده و گرمید و توی آن خاک و خل تنگید ، ای استخوان های بابابزرگم ، هیچ وقت تو را نفهمیدم … عکس هایت را زیر و رو کردم … استخوانهایت پشت گوشت ها بود و وقتی توی دریا بودی … به زودی ، همین روزها خواهم مرد ، از بطن تاریکی وارد خواهم شد به روشنایی جایی که تو هستی ، میشود لطفا با هم یک دست تخته یا رامی بزنیم و مرا ببری با سگت بازی کنیم و سکوت کنی … میشود من را نگاه کنی ، تو ، با آن تیله ی چشم هایت که رنگ به رنگ میشد ، سبز و طوسی و آبی با پلیور هایت ، نگاه کنی ، من را … میشود ؟ ببینی ام که چقدر ، شده ام بزرگ ؟ با هم سیگاری بکشیم ؟ دستم را میگیری و می بری ام آن دنیا ؟ که بیهوشی ام را به هوش نبینم ، با تو بمانم ، توی همان پارک بزرگ ته کوچه  . . . باغ کرج ، بابابزرگ میشود ببری من را . . . عکس تو توی کیف پولم همیشه جای هر مردی ، پسری و یاری بود . . . پس چرا تا وقتی که بودی نگفتم ؟! . . . ای استخوان های به جا مانده و ای گوشت های تجزیه شده ی تو … ای مکان تاریک ، قبر بابابزرگ … آن زیر آنتن میدهد ؟ صداها را میشد کاش شنید . تو صبور بودی و ساکت … تنها کسی که فهمید من چقدر دیده شدن را دوست دارم … فهمیدی ، تو … بازویت را به دستانم میدادی ، مواج مطوسی موهایت ، بلندای قدت … جا میدادی ام کنار بزرگان قوم یاجوج ماجوجمان … نمیگفتی برو … تازه … زمانی که ده سال پیش بود و من جوان تر بودم … افتخارم کنار دست تو خاج ها و بی بی ها را رج زدن بود و تقلب یاد گرفتن را … تو که در تخته بازی شش انگشتی بودی … چقدر دلتنگ تو ام ! میدانی تو ؟ ای استخوان های دوست داشتنی . . . میشود در بیهوشی غریب الوقوع قریبم روحم را چنگ زنید و اسیر برزخی که هیچ زنده ای را نبینم . نه هرگز و . . . ای استخوان ها ی دوست داشتنی ، آخرین قاشق غذایت را که دادم و خوردی و دوست نداشتی از نگاهم عصبانیت را خواندی ؟ ازم دلگیری ؟ عصبانیتم برای این بود که توی آن پوره ی بی مزه (نمک) نریخته بودند . . . قوم و خویش توی اتاقت با زور آب لیمو رویش میریختند تا تو قورتش بدهی و من میخواستم نمک بدهم بخوری … سیگاری روشن کنم …بکشی … میدانستم میروی … هرچند باورم نمیشد … آه چقدر تو دور شده ای و فقط این بیهوشی است که باید من را به تو نزدیک کند . چقدر دوستت دارم و دلتنگتم بابابزرگم . . . چقدر حرف دارم ! . . . نمیخواهم از تو فرشته ی نجات بسازم . . . تو خود، میدانستی از این قضیه بوی (خون ) می آید … تو تنها کسی بودی که فهمیدی … وقتی ده ساله بودم … آه ای آه های سوزان تو ، منهدم کننده ی بمب شادی مجلس ها … دوستت دارم … میشود در این بیهوشی با لباس عروس بیایم پیش تو ، عجالتا داماد را رو زمین رها کنیم ، داماد ی نیست هم سر و هم تای من چه کنم ولی تو خوب میدانی لباس عروس را چقدر دوست دارم … میشود تو هم بیایی توی آن پارک همیشگی … میگویند این دو روز هوا برفی خواهد شد … میدانی که پارک پر از مه میشود… باتلاقی از مه در شهرک غرب … میشود در انجا به من بگویی (- – – – – ) و درآغوشم بگیری، سخت ؟ و بگذاری همان طور خوشحال باشیم . . . نمیخواهم چاپ رمانم را ببینم و نیز کتابی را که زحمتش را برای موسیقی این کشور کشیده ام و خانه ی موسیقی و الباقی سنگ انداخته اند و تو میدانی که من اگر مرده باشم بیرون می آیم تا آن را به چاپ برسانم … میشود در سمفونی و اپرای مرگمان بمانیم … و پیاده برویم … قصه ی سومین پسر پادشاه را که هیچ وقت تمام نکردی بخوانی و من بخوابم … میشود نخوابی زودتر از من ؟ تو میدانی که پس هر خنده ی من چیست . . .  این جنگ نابرابر زندگی و من را ببین … میبینی … به سراغم بیا و این بی هوشی را به هوش مکن … میشود برویم هرکجا که میخواهیم … دندانهای مصنوعی ات را در میاوری و زودی تو میگذاری تا دوباره بخندم ؟ … ده سال گذشت و من هنوز روی آن را ندارم که بپرسم دندان های تو کجاست … تو میدانی که من پای بند هیچ چیز نشدم … رها تر از ان نوه ای که گمان میکردی از آب در امدم … میدانستی من اینم … همیشه فکر قفل پشت در اتاقم بودی … ای تو برای زنگ تفریح من و از توی لاکم در امدن سربالایی را پیاده می آمدی تا خانه مان ، در میزدی …راهرو را تو می آمدی و به اتاق اشرافی من میرسیدی… تو ، ای که همیشه در میزدی تا بیایم بیرون و با هم چای بخوریم … نمیگفتی چرا می آیی ، بعد که رفتی … گفتند همه ی فکر و ذکر تو این بوده که من خودم را توی اتاق نگاه میدارم و محافظت میکنم … من را ببخش که آن قاشق پوره ی بد مزه را به زور توی دهان تو گذاشتم … و ببخش که خاکسپاری ات نیامدم … تا ده روز نمیدانستم تو مرده ای . تمام . باور نداشتم . تو میدانی . من . . . نمیخواستم باور کنم . . . میشود این بیهوشی طولانی ما را به هم برساند و تو مرا به یک رستوران ببری تا با هم پوره بخوریم . سیگار بکشیم ؟ میشود ببخشی من را برای آن آخرین قاشق … ای استخوان های دوست داشتنی . . . کاش میشد همه ی بستنی های اکبرمشتی را برایت بیاورم . . . در این بی هوشی پنج ساعته ی سخت …. بابابزرگ بیا و 5 ساعت را 5 هزار ساله کن . . . دوست ندارم برگردم . این جا کسی منتظر من نیست . . . متعلق به این دنیا نیستم . تو میدانی . . . ابرها . . . تو خوب میدانی حرفه شان چیست :دروغ پرداز . . . اه خسته ام . . . . بابابزرگ کاش میشد به من بگویی همه چیز را میدانی تا همه چیزش را بگویم . . . میشود ریشه هایم را از خاک زمین در بیاوری ؟ ؟ ؟ آی ای دو روز بعد _ من . تمامم کن . 

این جا خیابانی است … اینجا تفلیس است … اینجا محلی است امن … این جا با بطری – بارش- ( برعکسش کن ) و دوربین عکاسی ، شب تا 4 و 5 صبح راه میرفتم و باد موها ی قرمزم را تکان میداد … تنها بودم … این جا …شبیه فیلم های کاستاریکا بود … پشت پنجره ای پیانو یی را دیدم که مردی چه خوب شوپن مینواخت … و هیچ وقت ندید که من پشت پنجره اش هستم … این جا … کوچه ای است که میس شانزه لیزه در آن تنهایی اش را قسمت کرده . این جا تفلیس است . گرجستان . 

میس شانزه لیزه ، در حالی که توی کشتی دزدان دریایی کارائیب بود و الکساندر قهوه میاورد و میبرد داشت با آقای نقشه ی گنج حرف میزد … مرغ های دریایی سر و صدایشان زیاد بود و نمیگذاشت میس درست و حسابی بشنود که موسیو نقشه چه میگوید ! … فانوس دریایی پشت سر موسیو نقشه برق میزد و میس گمان میکرد هر لحظه ممکن است بیفتد روی سر آقای نقشه . نقشه،راه حل های بیشماری برای رفتن به گرجستان و سفر و اقامت پیشنهاد میکرد . . . گوشواره های میس که از تعجب از جا در آمده بودند و توی جیب های نقشه جان رفته بودند به میس چشمک میزدند که پیشنهاد را قبول کن . آه …. آقای نقشه ( این ) است . 

پیشنهادهاش هم 

( ایناها) ، کلمه ی رمز ( جزیره در کهکشان ) است . معرف کننده : میس شانزه لیزه … دیگر به چیزهای کمی نیاز دارید تا به برزخی واقعی اما چونان بهشت بروید . . . اگر کنار رودخانه ی دلربای تفلیس دختری با لباس عروس و پیر مردی را دیدید … منم … و بابابزرگ … شک نکنید . 

 ضمن اینکه این تور رو به شما معرفی میکنم . ( امتحان اش کردم 🙂 ( این جا)