آیا علیرضاخورشیدفر درگذشت یا ما از ایشان درگذشیتم ؟

میس شانزه لیزه پالتوی مخمل مشکی اش را پوشید . دستکش سیاهش را دست کرد . از درز و شکافِ دیوار و پنجره سوز می آمد . سوز آتش ِ بی رمق ِ شومینه را خاموش کرد و خاکسترِ کم جانش را به جا گذاشت . میس شانزه لیزه آب دماغش را بالا کشید و صورتش را با دستمال پاک کرد . طرف ِ پنجره رفت . ستاره ها زیر و روی ابرهای بنقش و سبز میدرخشیدند ، از دور ابر سیاه بزرگی مثل چنگال هیولا نزدیک محله میشد . انگار سوز و باد را آن ابر بزرگ زاییده بود . میس ، پنجره ها را محکم بست و در خانه را چفت کرد . کیف ِ حصیری سفیدش را روی دوش انداخت و موهای قرمزش را توی کلاهِ پالتو انداخت و پله ها را دو تا یکی پایین رفت . از حلزونِ پله های مارپیچ که به در رسید مرد ماهی گیر را دید که ایستاده است . صورتش سبز رنگ بود و دستان بزرگ و نیرومندش بنفش رنگ . میس شانزه لیزه مرد ماهی گیر را نگاه کرد و خودش را در آغوشش انداخت . مرد ماهیگیر گفت : ” با فکر کردن به – نیست – ، – هست – نمیشه تو جادوگر نیستی ! “تنِ سرد میس شانزه لیزه توی آن آغوش ِ گرم که بوی ماهی پخته میداد میلرزید . مردماهیگیر گفت : ” بسته بیا بریم . ” میس شانزه لیزه گریه را قطع کرد . دوست نداشت از – نیست – حرف بزند . حرف زدن بدتر میکرد . بیشتر میکرد . همه ی دنیا را پیش رویش می آورد الا خود – نیست – را . مردماهیگیر دورِ سرش پارچه ی سیاهی بسته بود و سبیل پهن و پر پشتتش به حنایی میزد . کنارِ میس شانزه لیزه شبیه یک غول بود تا آدمیزاد  . وقتی با هم راه میرفتند . هر قدمش ده قدم جلو تر از قدم های میس بود . توی دست مرد ماهیگیر قلاب و سطلی بود که به هم وصل بودند . از پشت پیراهن کتانی سیاهش یک نیزه بیرون آمده بود و توی جیب شلوارش دو پاروی محکم داشت . صدای قدم هایش قلب میس شانزه لیزه را گرم میکرد . در کوچه باد می آمد و فانوس ها و چراغ نفتی ها یکی یکی خاموش میشدند . گربه ای از روی شیروانی خانه ای لیز خورد و مثل یک توپ افتاد روی زمین و جیغ کشید . همان لحظه کبوترهای سفیدی که روی زمین داشتند با هم میرقصیدند پرواز کردند و از بالای سر مرد ماهی گیر هم گذشتند . کسی در دور دست سوت میزد . میس شانزه لیزه به هن هن افتاده بود و نفس کم آورده بود . نزدیک رودخانه بوی ادرار و لجن می آمد . دو نفر همدیگر را زیر پل میبوسیدند . مرد ماهیگیر سرش را چرخاند عقب و به میس گفت :” بیا زیر چترم الان بارون میگیره ” و دستش را بالای سر میس گرفت . دستش به اندازه ی چتر بزرگ بود . . . میس شانزه لیزه از اینکه زیر یک دست ِ واقعی دارد راه میرود و نم ِ بارون به صورتش نمیخورد خنده اش گرفت . مردماهیگیر به خنده ی میس خنده ای تحویل داد . میس شانزه لیزه گفت :” این جوری خسته میشی بذار خیس شم عب نداره من بارون و دوس دارم ” مردماهیگیر گفت :” الان بارون شدید تر میشه ” رعد و برقی زد و ابرها در هم رفت و یک درخت در دور دست آتش گرفت و افتاد . صدای خنده ی زنی از دور می آمد . خنده ی مستانه ای که معمولا همه ی اهالی آن منطقه بهش آشنا بودند . زن یک دست نداشت . زن یک دست دو معشوق داشت و با قصه هایش همیشه شب ها را تا صبح به هم میبافت . میس شانزه لیزه زد زیر گریه . مرد ماهیگیر گفت :” دوست داشتی تو هم یه دست نداشتی؟” میس شانزه لیزه پیچید رو به روی مرد ماهیگیر و با غیظ محکم زد توی سینه ی  مرد . :” نامرد ! چرا اینو میگی ! چرا میخوای منو مقایسه کنی ؟!” مرد ماهیگیر گفت :” تو خودت الان به همین فکر کردی .” دست میس مشت شده بود و روی دیوار سینه ی مرد کوبیده میشد . دیواری پوشیده از فلس . تنها کسی که میدانست پوست مرد از فلس است و نه از پوست میس شانزه لیزه بود . چشم های مرد مردمک نداشت . توی آن دو کاسه ی محدب آینه ای بود . مرد دست میس شانزه لیزه را گرفت و گفت :”باید کلیدش رو پیدا کنی وگرنه قفل هیچ وقت باز نمیشه . ” میس شانزه لیزه داد زد که پیرمرد تو اصلا نمیدونی عاشقی چیه و نمیدونی تنهایی چه دردبیدرمونیه و نمیدونی دلتنگیه چیه تو هیچی نیستی تو یه غول بی شاخ و دمی . . . . 

زیر شلاق ِ باران به دریاچه ای رسیدند که یخ زده بود و قایق مرد ماهیگیر روی یخ نازک دریاچه جا خشک کرده بود . توی قایق رفتند . میس شانزه لیزه دید که مرد ماهیگیر از جیب شلوارش پاروها را بیرون آورده و دارد قشر نازک یخ زده ی دریاچه را به هم میزند و قایق را زیر باران به پیش میراند . صدای سوت از دور می آمد . میس شانزه لیزه گفت :” ساکت نشو خودم رو میندازم توی آّ ها . ” مرد ماهیگیر گفت:” از کارهایی که انجام نمیدی حرف میزنی و کارهایی که انجام میدی رو قورت میدی اینو دوست دارم تو همیشه برعکسی مثل جهت ِ همین پارو روی آب برای همین به پیش میری . ” و خندید . . . میس شانزه لیزه :” دلم تنگ شده . ” مردماهیگیر:” باید عادت کنی . ” میس شانزه لیزه از توی جیب پالتو یک شیشه ی الکل بیرون آورد و سر کشید . سیگارش زیر باران خیس شده بود و مرد ماهیگیر از میان کرم هایی که باید توی قلاب می انداخت یک جعبه سیگار بیرون آورد و روشن کرد و دست میس شانزه لیزه داد . از دور نور فانوس دریایی قایق تاریکشان را روشن میکرد . . . صدای دانه های بارون روی آب سرد و مرده ی دریاچه به گوش میرسید و صدای سوتی که همچنان شنیده میشد . مرد ماهیگیر گفت :” منم دلم تنگ میشه براش . ” میس شانزه لیزه دود سیگارش را توی چشمان آیینه ای مرد فوت کرد و گفت :” تو باید پیداش میکردی اما نخواستی . اون مخصوصا رفت . اون خواست از تو انتقام م م م بگیره . ” مرد سرش را تکان داد و گفت :” اون مخصوصا رفت چون میخواست از من انتقام بگیره اما با خودکشی اون مگه چقدر دل من باید بگیره ؟ من که کاری نکردم که عذاب وجدان بکشم . من جز دوست داشتن کاری بلد نیستم . اون نباید این طوری میرفت . ” میس شانزه لیزه :” تو باید مثل یک سامورائیی خود کشی میکردی و میرفتی پیشش نه اینکه وای سی بالای دریا و بذاری که اون زیر آب مثل یه بچه یتیم نگات کنه و نتونه بیرون بیاد . ” مرد ماهیگیر پارو ها را دست میس شانزه لیزه داد و گفت :” الان این اونه که داره مجازات میشه . این اونه که پری دریایی شده اونه که نمیتونه بیرون بیاد . . . اونه که پشیمونه و من هنوز دوستش دارم و گاهی هم دلم براش تنگ میشه . ” مرد سیگاری برای خودش آتش زد . میس شانزه لیزه پرسید :” میخوای منو کجا ببری؟” مرد پک عمیقی به سیگارش زد و گفت :” به جایی که غم هات فراموش شه . ” میس شانزه لیزه پارو های بزرگ را به ماهیگیر پس داد و گفت :” زودتر منو ببر ” آنها به وسط دریاچه رسیدند . خبری از باران نبود . همه ی دریاچه را مه گرفته بود . . . صدای بوتیمار می آمد . مرد ماهیگیر بیشتر نمیتوانست پیش برود همه ی دریاچه یخ بسته بود . با پارو یخ نازک روی دریاچه را شکست و قلاب ماهیگیری اش را انداخت توی آب . . .میس شانزه لیزه موهای قرمزش را از توی کلاه بیرون آورد و سرش را برگرداند و موها را انداخت توی آّ سرد . . . به موهای خیسش ستاره های دریایی چسبیدند . آسمان ابری بود و حس سبکی روی آب بودن کیفورش میکرد . ماهیگیر گفت :” هر وقت گفتم سرت رو بکن توی آب ” میس شانزه لیزه آهسته گفت :” منتظرشم . از روزی که گفتی میای منتظر این لحظه ام . ” مرد ماهیگیر گفت :” وقتی سرت رو کردی توی آب باید همه چیزو خوب ببینی و هیچ وقت با هیچ کسی حرفش رو نزنی چون شومی و بدیش مسریه .” قلاب تکان خورد و مرد ماهیگیر یک عروس دریایی صید کرد . گفت :” حالا میتونی سرتو توی آب کنی . ” میس شانزه لیزه سریع برگشت و صورتش را و سر و گردنش را محکم توی آب یخ کرد . انگار همه ی پوستش را ببرند . . . چیزی که دید شهر یا مکانی بود پر از کرم هایی که جیغ میزدند و مردمانی که راه میرفتند و کمرشان میشکست و دل و روده شان میریخت بیرون . ماهی هایی بودند که دهانشان را باز میکردند و از دل و روده ی مردمان تغذیه میکردند . ماهی های زشتی که بدون آبشش زندگی میکردند و نه باله داشتند نه دُم . فقط فلس هایی داشتند که رویش اسکناس بود و چشمانی که خون ازش میچکید . دندان هایی که تیز بود و روده ی مردم را تکه تکه میکرد . مردم دور هم جمع شده بودند و به هم چسبیده بودند . آنها دوست داشتند شبیه هم باشند . با هم باشند . مثل هم آرایش کنند . مثل هم گریه کنند . مثل هم سریال ببینند . مثل هم آواز بخوانند . آنها کپی شده بودند . فکر نداشتند . دانه دانه می مردند . از دور دست چند  ماهیگیر با دام ِ مغناطیسی  روی سر مردمان بیچاره موج میفرستاد و مردم مدام میسوختند و می افتادند و میمردند . گاهی نفسشان میگرفت . هر کدامشان که میمردند بقیه سرشان را به نشانه ی افسوس تکان میدادند . از جا بلند میشدند و میشستند و دوباره فردا همین ماجرا اتفاق می افتاد . دانه دانه همه شان مردند و بیشترشان نصف شدند . کمرشان میشکست و دل و روده شان همه جا را برمیداشت . میس شانزه لیزه سرش را بیرون آرود گفت:” میدونم اون جا کجاست . . من یادم رفته بود این مردم یک زمانی توی تاریخ بودند . . . برگردیم . . . من غلط کردم . . . من غصه ی چی رو بخورم وقتی توی دنیا دردی مثل ِ قربانی شدن هست . . . وقتی همه چیز یک افسانه نیست . . . نکنه یه روز شهر قشنگ منم این طوری شه . . . هر روز یکی بمیره و برای من عادی شه . . . نمیخوام . . . به هیچی چی فک نمیکنم برگردیم . ” مرد ماهیگیر عروس دریایی را روی سرش گذاشت و پارو زد . میس شانزه لیزه صورتش قرمز شده بود . هنوز صدای سوت می آمد  .  پرسید :” این صدا چیه مرد ؟ چرا قطع نمیشه ؟” مرد ماهیگیر گفت :” این صدای یکی از اونایی که دیدی . . همین دیروز مرد . . اون یه جاودانه شون بود . اما دیدی که همه فقط بلند شدند و سر تکون دادند و دوباره نشستند . ” میس شانزه لیزه گفت : ” از این جا دور شیم .
دور شیم . ” آن ها در مه ناپدید شدند . آن مرد جاودانه علیرضا خورشید فر بود . 

علیرضاخورشیدفر ، نوازنده ی سازِ کنترباس (که کمتر کسانی هستند که در کسوت حرفه ای بودن پشت این ساز را بگیرند و بیاستند و بنوازند ) از جمله هنرمندان یگانه ای بود که به طور ناگهانی و بی هیچ سابقه ی قلبی ، سکته کردند و از این دنیا رفتند . نبودن ناگهانی ایشان در میان ِ نبودن هایی که تکرار میشود ، تکرار نمیشود ایشان سالها ساز زدند در موسیقی کلاسیک و سنتی و موسیقی فیلم عرق ریخته اند و عشق به جا گذاشتند . ایشان سوت هم میزدند . . . از آن کارهایی که کمتر کسی در حرفه ای بودنش وارد میشود . از ارسال پیام های یک خطی و معمول صدا و سیما تعجب کردم . . . فقط اسم ِ مردگان عوض میشود . . . صداو سیمای عزیزی که یک ساز نشان نمیدهد البته وقتی کلمه ی کنترباس را به زبان و دهان می آورد تعجب دارد . البته خانه ی موسیقی و سایت های موسیقی که به رزومه و تحقیق و گردآوری کارهای ایشان نپرداخته اند باید جوابگو باشند . کسانی که همیشه هم مدعی حق و حقوق هستند . . . چرا نباید یک آرشیو از کارهای ایشان ، از رزومه ی ایشان به صورت درست و منسجم وجود داشته باشد . . .پس شما چه کار میکنید ؟ دقیقا حوزه ی موسیقی و هنر سرزمین خیلی عزیز بنده دارد چه میکند ؟ مجید بهرامی بازیگر تئاتر و سینما بر اثر سرطان و با سابقه ی قبلی مریضی بالاخره بدرود گفت و او هم رفت . در خاطرات میس شانزه لیزه آمده است که نامبرده ، گفت من شمالم . به من گفتند تهران نباشم . پارازیت ها روی مریضیم اثر میگذاره . / مجید تهران آمد برای تزریق آمپول ها و ناکهان پلاکت های خونش پایین آمد . زمانی که تابستان پر غبار و پر پارازیت و پر دودی داشتیم . مجید گفته بود مال هواست . . . از بیمارستان بیرون بیام برمیگردم شمال . . . و هرگز برنگشت . . . ژیلامهرجویی که فوت شد برادر ایشان داریوش جان فغان و داد سر داد که خواهرش را آلودگی هوا کشت . . . آقای پاشایی و الباقی شناخته شده نیز همه سابقه داشتند و بالاخره زیر این امواج و روغن پالم در این دوره ی سونامی سرطان مردند . . . کمر همت بسته اند به قتل عام یا شاید هم هوا بد نیست و کمر همت بسته ام به توهمی که تمامی ندارد . . . نه حتما دومی درست است وگرنه مفصل های شرافت و وجدان بیدار میشد و طعمه های مغناطیسی را پیدا میکرد و میسوزاند و برای فندکش را به بنزین میزد و سیگارش را برای همیشه روشن میکرد . پس حالا که این مرگ و میر هست و اینقدر عادی است آیا واقعا اخباری که این چنین بیاید که علیرضا خورشیدفر (هم ) درگذشت برای ما عادی شده است ؟ آیا علیرضاخورشیدفر درگذشت یا ما از ایشان در گذشتیم ؟ باید در مقابل این حجم ِ حمله به آرامش ِ بشری فکری کرد . . . نداشتن بهداشت روان و جان . . .اخبار رعب آور و اسید و گرانی و عدم رضایت از محصولات غذایی و لبنی ، گرانی صعودی و فقر و فحشا ، امواج پارازیت و بنزین آلوده ، فشردگی تهران نشینی و آلودگی هوای تهران به عنوان پایتخت . . . نبودن شغل در شهرستان ها . . . فشار مالی روی قشر متوسط جامعه . . بیسوادی و اخبار سخیف . . . سینمای مبتذل و تئاترهای بی کیفیت و قانع بودن به بودن در بدترین وضع خواست ماست همه راحت باشید .